Bir Akıl Hastasının Günlüğü

Kan ter içindeyim. dudaklarım çatlamış içimdeki ateşten, yatakta bir o tarafa bir bu tarafa dönmekten yorgun düştüm. zaten son günlerde elimi kaldırmaya bile mecalim yok. boş boş tavana bakıyorum çoğu gece. çünkü yapabilecek daha iyi şeylerim yok! gözlerimi bir an kapatabilmek için neler vermezdim ama ne mümkün. bazı geceler tavana uzun süre baktığımda şekiller görmeye başlıyorum. bazı gölgeler görüyorum. allah'ım sanırım aklımı kaybediyorum.. ve belki de çoktan kaybettim. birileri adımı sayıklıyor, uzun uzun çağırıyor beni. dönüp bakmaya korkuyorum. öyle çok korkuyorum ki artık her şeyden.. karanlıktan, gözlerimi kapamaktan ( üstelik bir an uyuyabilmek için neler vermezdim ), biriyle konuşmaktan, sokağa çıkmaktan ve nefes almaktan...
beynimi kapatmak isterdim, hiç bir şey düşünmemek. böylesi daha iyi olurdu gibime geliyor. bedenim bir demircinin potasında eriyip gidiyor sanki. elimde tuttuğumu sandığım tüm hayatlar hiç benim olmamış zaten. abidin mutluluğun resmini neden çizemedi şimdi daha iyi anlıyorum; mutluluk belki de hiç var olmadı benim için. mutluluk diye yaşadığım etkileşimler birer aldanmacaydı belki...

düşünmemem gerek, düşünmemeliyim. " düşünmemeliyim! ". neyseki karanlık odamın içine günde birkaç kez sızan, gözlerimi kısmama sebep olan, başıma ağrılar sokan bu ışık düşünmememi sağlayacak vaadlerle geliyor bana. neyseki her seferinde hemşire elindeki o ilaçlarla beynimi uyuşturuyor da bir nebze olsun huzur bulduğuma inanıyorum

tşk ederim

İnanmıyorum yaa x(
Akıl hastası falan ama çok acı çekiyor yazıkk !
Teşekkürler...