Emo..

Yazı bana ait değildir.

Önce bu yazıyı hazırlarken (yaşca benden çok daha genç) farklı arkadaşlarımla yaptığım msn konuşmalarından örnekler vermek istiyorum:

T: Emo nedir, biliyor musun?
A: Emo mu, demo olmasın o Tunç abi?

T: Emo nedir, duydun mu hiç?
A: Yok. Nedir?
T: Yazı hazırlıyorum da, fikrini alacaktım.
A: [ekşi sözlüğe bakılır o arada] Duygusal müzik mi abi?
T: Hı hı, eyw kardeşim.

T: Emo nedir, bilir misin?
A: Amca oğlu
T: Nasıl yani?
A: Yöreye göre değişir ama hemşerimin kısaltması.
T: Hmm, tamam sağol.

T: Emocu tanıdığın var mı?
A: Yok abi, işim olmaz.
T: Neden?
A: Ezik ergen abi onlar.


T: Emo nedir, nasıl emocu olunur bilir misin?
A: Yumuşak insancıklar abi. Zavallılar.. Hayrola?
T: Site için bir yazı hazırlıyorum da…
A: Abi kafayı yedin sen de.
T: Eyw baba…
A: Ne zaman yayınlarsın peki? [Merak da var!]

T: Türkiye’de de emolar sayıca artıyor galiba?
A: Maalesef abi.
T: Neden üzüldün?
A: Bunları yakaladığın yerde dövecen abi.
T: Hmm, peki saol…

T: Emo nedir, biliyor musun?
A: Emokid? Teenager’larda yeni bir trend abi.
T: Senin düşüncen ne?
A: Kızları hoş da, erkeklere yakışmıyor…
T: Hmm
A: Bir hayat felsefesi onlara göre. Nasıl felsefeyse!
T: Var mı hiç emo arkadaşın?
A: Uymaz bize abi.

Yaşı 30′un üstünde olan diğer arkadaşlarım ise “emo” kelimesini ilk kez benden duyuyorlardı.

Biraz anlatınca “haa şu punk’çılar..” dedi çoğu:

“Umarım benimkiler benzemez bunlara. Gerçi sen şimdi anlattıkça, arkadaş çevrelerinde buna benzer insanlar var, ister misin bizim oğlan da emocu olsun… Offf..”

Ne zamandır varlar da benim merakım son aylarda başladı. Bilmem büyük şehirlerde veya internette dikkatinizi çekiyor mu; saçlarıyla suratını kapatan, daracık kot giyip parlak kemerler takan, ayaklarda converse, dudaklarda piercing, gözlerde makyaj yapan gençler…

Ben de başta bunları “punk” sanıyordum, ne kadar cahilmişim. Biraz araştırınca anlıyorum ki bu gençlik başka bir akımın temsilcileri.

Şimdi görüyorum ki “emo” öğrenilesi ve paylaşılası bir durum. [İtiraf ediyorum, çok da keyif aldığım bir süreç yaşadım.]

Emo ingilizcede “emotional” dan türemiş, bunda herkes hemfikir de, tanımı konusunda çok farklı görüşler var. [Sesli sözlük bile "emo" için "kendine zarar veren metal dinleyen kişilik" demiş!]

Daha çok kabul gören tanım ise; “emotional hardcore.”

Bir fikrin en merkezinde olma ve onu sonuna kadar, hem de çok sıkı savunmak eğer ‘hardcore’un açıklaması ise, “emotional hardcore” için de; duygusallığı hayatının merkezine koyan, onun sunduklarını sınır tanımaksızın yaşamak diyebiliriz.

“Duygusallıkta uç nokta.” gibi bir şey.

Kısaca EMO işte!

Ergenlik çağında görülen emo’cu olma durumunun en belirgin ortak özellikleri şunlar:
- Şiir veya şarkı sözü yazıyorlar.
- Günlükleri var. Çoğu myspace’i tercih etse de, sadece defter kullananlar da var.
- Çizim yapmayı seviyorlar.
- Çoğu en az bir enstrüman çalabiliyor.
- Saçlarını boyuyorlar [genelde siyah veya kırmızı]
- Saç yüze gelecek şekilde fönleniyor. Çoğunda tek göz kapanıyor.
- Makyaj yapılıyor. Özellikle göz çevresine kalın ve siyah makyaj.
- Piercing ve dövme.
- Tırnaklarda yıpranmış siyah oje.
- Çok dar ve düşük belli kız kotları [erkekler de!] tercih ediliyor.
- Yanlamasına çarpık duran, parlak kemerler.
- Üzerinde [bir müzik grubunun logosu olan] dar t-shirt’ler.
- Converse veya Vans ayakkabılar.
- Çoğu kez damalı deseni olan atkı [bazılarında yazın bile!]
- Esrarengiz duygusal sorunları var.
- Psikolojik olarak iniş ve çıkışları hep sınırlarda yaşıyorlar.
- Bunu saklamıyorlar da. [Ağlamak en doğal hallerinden biri.]
- Duygularını, düşüncelerini, acılarını, mutluluklarını cesaretle dışa yansıtıyorlar.
- Bunalım ve kederli bir duruşları olsa da kendi aralarında iyi eğleniyorlar.
- Arkadaşlık anlayışları ve birbirlerine bağları kuvvetli.
- Kalpleri en az bir kere çok kötü kırılmış.
- İntihar etme duygusu onlara çok uzak değil.
- Üzüntülerinden kaçmak için uyuşturucuyu çoğu kez çare görüyorlar.
- Hepsi olmasa da, kendini jiletleyenler var.
- Dinledikleri müzik (ve sözleri) hayatlarını da yönetmeye başlamış.
- Anne ve baba ile araları pek iyi değil.
- Pop kültürüne karşılar. [MTV'den nefret ediyorlar.]
- Teknoloji ile araları iyi değil. [Playstation değil, eski Nintendo oyun konsolleri]
- Gelecek kaygıları çok fazla. Ancak koyun olmak da istemiyorlar.
- Yaşadıkları dünyaya karşı duyarlılar ancak kimsenin onları anlamadığını düşünüyorlar.
- Dışarıya karşı agresif değiller.
- Başkalarının onlar hakkında ne düşündüklerini pek takmıyorlar.
- Satanist değiller. Herkesin inancına saygılılar.
- Seks deneyimi erken yaşlarda başlıyor ve çoğunun (eşcinsellik veya biseksüellik gibi) tabuları yok.

Tüm bu özellikleri tiye alan bir video da: “The Emo Song”

Dinledikleri müzik onları gerçekten çok etkiliyor. Hayatlarının merkezinde. ‘Evanescence’ Amy Lee buna iyi bir örnek. Çoğumuzun bildiği “My Immortal” ve “Going Under” “Call Me When You’re Sober” gibi duygusal sözleri olan şarkılar…

Evanescence’in “Everybody´s Fool” şarkısı sanırım daha iyi anlatıyor durumu:

Diğer bir örnek Avril Lavigne.

“Girlfriend” şarkısını [68 milyondan fazla izlenmiş durumda!] dinlerken ne kadar eğleniyorlarsa, “When You’re Gone” ve “My Happy Ending” ile de o kadar hüzünleniyorlar.

1980′li yıllarda Amerika’da (Washington DC) ilk kez ‘Rites of Spring’ ve ‘Embrace’ ile başlayan Emo gruplarının yaptığı müzik o sıralarda daha çok “emocore” olarak anılıyor.

İkinci faza (emo adını alıyor) ‘Moss Icon’ ve ‘the Hated’ gibi gruplar öncülük ederken, 90′lardaki “hardcore emo” için ‘Heroin’ ve ‘Antioch Arrow’ gibi grupları görüyoruz. Sonrası “post-emo indie rock” için ise ‘Sunny Day Real Estate’ ve ‘Mineral’ ve sonlarına doğru ‘Jets to Brazil’ öne çıkanlardan bazıları.

Günümüzde ise pek fazla Emo grubun kalmadığı söyleniyor. ‘Post-emo hardcore’ ve ‘post-emo style rock’ olarak bölünmeler var, ’screamo’lar var…

Var da var!

Son yıllarda çok popüler olan My Chemical Romance [genel inanışta] emo olduğu sanılsa da değil.

Yüzde yüz emin olamasam da, sizlere fikir verebilmek amacıyla, sevdikleri emo gruplardan bazı şarkılar (ve youtube linkleri) şunlar:

- Rites Of Spring: Spring
- Incubus: Drive, Love Hurts
- Jimmy Eat World: Pain, The Middle
- Fall Out Boy: Thanks for the Memories, This Aint a Scene
- Dashboard Confessional: Stolen
- Funeral For A Friend: Juneau, Roses For The Dead
- Hoobastank: Crawling In The Dark, Running Away
- Thursday: Cross out the Eyes, Understanding In A Car Crash
- Hawthorne Heights: Ohio Is For Lovers

Bu liste uzar gider. Ancak dediğim gibi, uzman olduğum bir konu değil. Araştırmalarım yanıltıp seçimlerde hatam olduysa affola. Bilenler yorumlarında düzeltebilirler.

Punk kadar asi, rock kadar hareketli, metal kadar da sert değil. Emo bu üçünün arasında, duygusal yönü ağır basan bir tarz.

Emo olayını biraz anlatabildiysem ne mutlu!

Siz ne dersiniz bilmem ama, bunları öğrenmek biraz zor geldi bana. Bir o kadar da ilginç. Zaman zaman da ürkütücü…



Esasında duygusallık bizi robotlardan ayıran en önemli özellik değil mi? Hepimizde, yaptığımız her işte, her ilişki de… Duygusu olmayan bir müzik olabilir mi? Veya duygusu olmayan bir arkadaşlık?

Sadece duygularımızı nasıl yaşadığımız değişiyor. Ne kadarını su yüzüne çıkardığımız…

Yok saymak, aşağılamak yapabileceğimiz en kolay yöntem değil mi? Anlamaya çalışmak ise emek istiyor.

Herkesin bir hikayesi var. Ve o hikayeyi anlamamak için de ön yargılarımız var gücüyle savaşıyorlar bizle.

Tembellik galip geliyor çoğu kez ve basıyoruz yargıyı.

Onay verip vermemek veya benimseyip benimsememek değil konu. Anlamak için çaba göstermek. Bu ister emo olsun, ister metal.

Bir gruba ait olma ihtiyacı var hepimizde. Kimimiz (bazen tıpkı emo’culardaki fanatizm gibi) tuttuğumuz futbol takımının, kimimiz bir derneğin, siyasi partinin veya başka bir oluşumun taraftarlığını isteyerek yapmıyor muyuz?

Fanatizm ise bu taraftarlığı uç noktalarda yaşamak. [Emo'culara dayak atma günleri düzenleniyor bazı ülkelerde. Bizden de bu video'nun -dili ağır, küfür bol- pek farkı yok.]

Tuttuğu renkler veya inandıkları uğruna karşı görüşte olanları aşağılamak, hatta onlara zarar vermek… Hatta bazen de kendini mağdur etmek… Kısacık insan ömrünü törpüleyen, kısaltan; sonrasında pişmanlığın kaçınılmaz olduğu durumlar…

Çevremizde değer verdiğimiz kişiler var. Bunlar bazen bizim kendi çocuklarımız, bazen yakınlarımız, bazen dostlarımız, arkadaşlarımız. Hepsi “iyi ki varlar” dediklerimiz.

Onlarda olan değişimlere gösterdiğimiz tepki; “yasaklamak” veya “görmezden gelmek” olursa, onlar daha ne kadar süre bizim için gerçekten “değer verdiğimiz kişiler” olarak kalabilirler ki?

“Bana benzemeyenle işim olmaz” diyenlerin hayatlarının esasında ne kadar “durağan” geçtiğini fark etmeleri yıllar alıyor. Bir hayat geçiyor oysa.

Punk, hippi, grunge, metal, emo… Fark etmiyor…

Ergenlik çağında olanların zaten geçirdikleri değişimlerden dolayı kafaları karışık. Etraflarında bu durumu bilen, suistimal etmeye hazır (acımasız) kişiler ise bol miktarda.

Biz kabul etsek de etmesek de, dışarıda yaşanılan bir hayat var. Bazen şeffaf, bazen değil.

Biz ya kafayı kuma gömüp, olan bitene razı olacağız ve susacağız. Ya da onların hikayelerini anlamaya çalışıp yanlarında olacağız.

İster anne baba, ister kardeş, ister sevgili, ister arkadaş… Sevmek sorumluluk istiyor.

Keşke “değer vermek” sadece “seni seviyorum” demek kadar kolay olabilseydi.